وقتي خوشي هامون به قدري نباشه كه ما را به ارامش برسونه طبيعتا سختي هايي كه ارامشون را به هم زد توي صفحه ي ترازو سنگين تره ... سال عجيبي بود.... سال 85.

شايد سال 85 براي من مثل كلاسهاي جهشي خوندن بود كه توي يك سال دوتا كلاس ميرن بالا...

بيروت هم دلتنگ شماست.. روشه هم... و ابوعلي نيز.

همه و همه منتظر بازگشت شما هستند.... تا دوباره براشون از دردها بگوييد كه بيروت با درد زاده شده و در زيبايي اين رنج ها سرپا ميايستد.

راستش نفهميدم منظورتون از غربت دوري از وطن را متوجه نشدم ؟

دوستي مي گفت سال 85 برايش سال تجربه هاي بزرگ بوده است . فكر كه مي كنم ، براي من هم سال 85 سالي بود با تجربه هاي بزرگ ، فكر مي كنم ، امسال بيش از يك سال بزرگ شدم ،‏بيش از يك سال فهميدم ،بيش از يك سال ياد گرفتم و بيش از يك سال رنج كشيدم .

حال در اين نوشته صميمي، نزديكي حس مي كنم بين خودم و تو!

پيش خودم فكر مي كنم ، 85 چه داشت كه همه از آن اين طور ياد مي كنند ؟‏سالي بد ، گاهي خوب و پر از تجربه . سالي عجيب تمام شد و سالي نو آغاز شد . سالي كه 14 روزش هم به همين سرعت رفت و تمام شد ، و ترس بدترين اتفاق سال 85 شما ،‏از همين ابتدا سايه اش را اين بار بر سر ايران سنگين مي كند .

سال خوبي برايت مي خواهم ، سالي همراه با رضايت .

* مي بينم كه عكس گذاشتيد ! عكس سوم خيلي قشنگه ، مثل دختري كه تا كمر در آب رفته است و موهايش را به دست نسيم سپرده است . كاش ديگر عكس هايي مثل عكس هاي اول نبينيم تو هيچ كجاي دنيا.

تورا دوست دارم چون نان ونمک...

چون لبان گرگرفته از تب

که نيمشبان در التهاب قطره اي آب

بر شير آبي بچسبد...

تورا دوست دارم

چون لحظه ي شوق،شبهه،انتظار و نگراني

در گشودن بسته ي بزرگي

که نمي داني در آن چيست...

تورا دوست دارم

چون سفر نخستين با هواپيما...بر فراز اقيانوس

چون غوغاي درونم

لرزش دل ودستم

در آستانه ي ديداري....

تورا دوست دارم چون گفتن ((شکر خدا زنده ام))