هر انساني كه هنوز كودك درون خودش را فراموش نكرده باشد و مواظب آن بوده باشد ،‏شاعري است كه در پس بغض ها و گريه ها و خنده هاي كودكانه و از ته دل ، شعر مي گويد .

اما ما گاه نمي فهميم . و اين گونه ساده از ميان اين همه شعر رد مي شويم بي آنكه اشكي از گوشه ي چشمانمان سرازير شود و يا قلبمان به تپش بيفتد كه چقدر شعر قشنگي بود ...