در این روزها که دسترسی به اینترنت برایم چندان آسان نیست و قطع طولانی مدت برق (گاه تا 15 ساعت) کلافه کننده است به همین خط خطی های گاه و بیگاه اکتفا می کنم ؛
مجالی نیست برای پاسخ دادن به پست ها و ایمیل ها و کامنت هایی که هریک بارقه های حیاتند در این ساعتها که لاک پشتی و دشوار و غریب می گذرند
همین بس که در این هجرت و تبعید ، زنده ایم و زندگی می کنیم و به قول سهراب:
هر کجا باشم آسمان مال من است ؛ پنجره ، فکر ، هوا ، عشق ، زمین ، مال من است
چه اهمیت دارد گاه اگر می رویند قارچهای غربت؟!...
نوشته شده توسط محمد در شنبه 86/12/25 و ساعت 7:3 عصر |
نظرات دیگران()