سید مصطفای نازنین
کامنت هایت را در این یکی دو ماه خواندم و هزاران کلمه داشتم برای حرف زدن اما دریغ از رمقی برای نوشتن حتی یک کلمه !
نمی دانم از آخرین باری که دیدمت چقدر (چند سال) می گذرد ؟ اما کلمه هایت درست مثل همان قدیم ها سخت به دل می نشینند ...
تصویرهای نخستین ات را مرور می کنم
وقتی عکست را بر فراز دیوار مسجد محله ، با افتخار آویزان کردیم و زیرش نوشتیم : شهید مفقود الاثر سید مصطفی ...
و باز تصویرت را وقتی در مبادله ی اسرای ایران و عراق فهمیدیم که زنده ای ! ... و باز تصویرت را در شبهای دید و بازدید پس از آزادی ... وقتی آن عملیّات را و قصه ی محاصره و اسارتت را برایم روایت می کردی ... جمع تان را خوب یادم هست : کمال ملکوتی و معین ثاقب که کنار تو شهید شدند و به رهایی شان سخت حسودیم می شود ؛ تو و مهدی و جعفر اسیر شدید ، مهدی بعد از آزادی به خلوت درس و بحث و زهد رفت و از همه چیز کناره گرفت ... اما جعفر به یکی از کثیف ترین فاشیست هایی تبدیل شد که در عمرم دیده ام ... از محاصره می گفتی که چگونه زخمی شدی و در گرمای آن بیابان زمخت نه راه پیش داشتی و نه راه پس !
... و باز تصویر های پی در پی و مهربانت را در همه ی این سالها و روزها و ساعتها !
اما رفیق روزهای خوب ...
من نیز نمی دانم این روزها کجایی و چه می کنی و امروز چه تصویری از تو را باید تصور کنم و با چه زبانی با تو سخن بگویم
تنها در پاسخ تو می توانم اعتراف کنم که در بیابانی بی پناه تر از آنجا که تو به اسارت حرامیان در آمدی درمانده ام !
حرامیان فرات ها را یک به یک بسته بودند و مرا با مشک های خالی در انتظار مرگ تدریجی نشانده بودند و من که مغرورانه نخواستم به تقدیر آنان تن بسپارم قدم به بیراهه نهادم ... بیراهه ای که همه چیز مثل اشباحی از درد و ترس و فقر و ناجوانمردی ، بر من می گذرند و گاه بر خستگی و گاه بر حیرتم دامن می زنند !
آن جام های حیات که تو می دانی و من ، دیگر سیرابم نمی کنند ... بی آب هم که نمی توان زیست ... دیگر نه فیروزه ای مدیترانه شادم می کند و نه بانوی بیروت (که الهه ی عاشقانه های زمین میخوانمش) شوقی در من برمی انگیزد ... پرم از تشنگی و حیرانی و کاش ها و پرسش ها و شکرهایی که جای خود را به شکایت داده اند !
شاید حق با کریستین بوبن است آنجا که در موتسارت و باران می گوید:
« ... به اتاق مجاور می روم ، آدم وقتی وظیفه اش را انجام داد باید برود ، رفتن بخشی از همان وظیفه است ... نوشتن راهی است برای پاسخ گفتن به یک موهبت ؛ موهبتی دیگر لازم است نه برای آنکه عدالت برقرار شود بلکه برای ادامه دادن به بخشیدن و دریافت کردن تا ابد ! »
باید به زودی به اتاق مجاور کوچ کنم مصطفی جان ! نه اینکه دیگر ننویسم و کناره بگیرم و فکر نکنم و زندگی نکنم (که دوره ای سکوت و عزلت نیز بیش از آنکه رنجی از من بکاهد هزار تهمت و زحمت آفرید) اتاق مجاور شاید جایی باشد برای نوعی تسلیم و استراحت از این همه رنج و بغض و وحشت و حیرت و شکایت ... تا شاید روزی باز گردم با رمقی تازه و نگاهی نو ...
و تو ای برادر که میراث دار شاهدان گمنامی !
اگر نسیم های شعبانیه بر تو می گذرند سلام این ترانه خوان روزهای آرامش را بر آنها برسان و بگو حال این لبهای کویری را که در انتظار قطرات رحمتی ترک خورده اند ... و نشان غیاث المضطرّ المستکین و ملجأالهاربین و عصمة المعتصمین را از از آنها بازپرس !
پیر ما گفت خطا بر قلم صنع نرفت / آفرین بر نظر پاک خطا پوشش باد
نوشته شده توسط محمد در جمعه 87/5/25 و ساعت 6:1 عصر |
نظرات دیگران()
